In Vlaanderen wordt textielwerk vaak niet als volwaardige ‘Kunst’ ervaren. Bij olieverf of aquarel denkt iedereen direct aan kunstmaterialen maar bij wol, katoen of zijde niet. Tekenen en schilderen is kunst, naaien en borduren niet. Men ziet het als ambacht, of in het beste geval als toegepaste of decoratieve kunst. Een onderscheid maken puur op basis van materialen en technieken is natuurlijk onzin.

Wellicht heeft dit te maken met de associatie van het medium met vrouwelijkheid en huiselijkheid. Textiel is zo alledaags, dat we de schoonheid en de eigenheid ervan niet meer ervaren. Het biedt nochtans onbegrensde esthetische en structurele mogelijkheden door zijn tastbaarheid en werken met dieptelagen.

Ik pleit dan ook voor een opwaardering van textielkunst. Deze kunstvorm is eeuwenoud, maar kan ook heel eigentijds ogen.